Het is een tijd geleden, toen ik nog anders was. Ik geloofde naïef in mysterieuze verschijningen, psycho-kenese en andere esoterische nonsens. Ondertussen weet ik dat de natuur meedogenloos accuraat en indifferent is, haar eigen drift volgend. Relaties zijn per definitie moeilijk. Dat ook. En bovendien neemt de menselijke geest graag loopjes met zichzelf.

De schaduwzijde van de stengel is exact afgelijnd, het licht reikt en stopt afgemeten. Natuurwetten zijn des mensen, de natuur is onverschillig en de mensen onderschattend achterlijk. Maar nu even terug naar de natuur.

Ze is juist op haar eigen manier, omdat het niet anders lijkt te kunnen. Zonder waarnemer is er tegelijk geen object van waarneming. De natuur bestaat bij gratie van het subject. Is het daarom inferieur en cultiveerbaar? Onverschillig, dat wel. Maar dat zei ik reeds.

Ook de mens is natuur. Cellen werken autonoom en naarstig. Het brein regelt zowat alle lichaamsprocessen die ons het zelfbewuste dier ‘mens’ maken. Ook wij zijn als natuur onverschillig, meedogenloos en accuraat. De menselijke geest, onze gedachtestromen vallen echter niet één op één samen met onze menselijke natuur. Het lijkt erop dat ons bewustzijn verhevener is, want ogenschijnlijk onafhankelijk, maar tegelijk feilbaar, modificeerbaar, reflectief, betwistbaar en soms onbetrouwbaar. Krachtig ook, maar dat zien we misschien te weinig.

Anders dan de natuurwetten, volgens dewelke het licht en de gravitatie zich bijvoorbeeld gedragen, zijn onze geest en de objecten van onze geest veranderlijk. Tegelijk bepalen ze sterk wie we zijn, hoe we ons voelen en hoe we ons als mens kunnen ontwikkelen. De natuur en de slagschaduw zijn evenzeer veranderlijk, maar volgen steeds dezelfde wetmatigheden van het licht dat onderbroken wordt. Hoe onfeilbaar juist het licht zijn werk lijkt te doen, hoe feilbaar onze menselijke geest lijkt om te gaan met de objecten van de geest. Gedachten tonen zich op sommige momenten dwangmatig, oncontroleerbaar, worden niet zelden onbewust waargenomen en laten zich ook meermaals typeren als nonsensicaal.

Er komt ruis op menselijke relatiecommunicatie doordat eigen gedachtestromen onvoldoende worden gedetecteerd en getemd om gecontroleerd en gesynthetiseerd genoeg gecommuniceerd te kunnen worden aan de Ander. Dat is a priori problematisch op vele niveaus. Soms wordt er niet gepraat, soms wordt er naast elkaar gepraat. We begrijpen elkaar vaak niet. Soms worden wel angsten gedeeld. Maar altijd is het moeilijk om het evenwicht te bereiken tussen wat men voelt, weet en denkt; het onzegbare en wezenlijk onuitspreekbare; en de onmogelijkheid om in andermans hoofd te vertoeven om synchroon hetzelfde te voelen, weten, denken. Deze ‘belemmering’ wordt enigszins goedgemaakt door wat men de continuïteit van het gesprek met die Ander kan noemen. Door communicatie komt men tot wederzijds begrip, als het eigen ego niet in de weg zit tenminste.

Gedachten nemen al te vaak het voortouw, voorgekauwd of intuïtief. Ze bepalen in sterke mate wat wordt gezegd, gehoord en gevoeld. In dialoog in het hier en nu, zonder illusoire gedachten en louter op basis van interactie vraagt awareness en training.

Met geduld,  niet oordelen, vertrouwen, accepteren, niet streven en loslaten komt met al een heel eind in alle intermenselijke contacten en relaties.