De wolken echoën de Alpen. Het is een droomrijk op dit uur. Gebergten als bloemkolen, maar witter en fragieler, onbereikbaarder en toch tactieler. Soms is het zonlicht gul en zorgt ze voor de mooiste contrasten die gebergte kan kennen. Een verschaalde reliëfkaart, plots werkelijkheid geworden. Schaduwlijnen meanderen doorheen de hoogtes en laagtes alsof ze het licht de weg wijzen naar waar het niet mag komen. Verboden terrein gedicteerd door de materie zelf, millennia lang gedwee en onverschillig op de tonen van de tijd.

De donkerte van de kloven maakt onzichtbaar. De duisternis druist in tegen de door onze Westerse visie kenbaar gemaakte wereld. Dit is het brein der aarde dat een kosmische dans aangaat met het oneindige en onkenbare. De metafoor van de diepe kloven onder duwt op die zere zweer van ons mens-zijn. Pusloos, hard en mateloos dwingend om eraan te blijven prutsen. Het willen kennen van het onkenbare kan zin geven aan bestaan. Op verschillende manieren zoeken mensen hun weg in deze metafysische jungle, al dan niet gekleurd door of gespeend van een cultureel, etnisch of religieus centrisme.

Hoe dan ook maakt elk levend organisch en anorganisch organisme onvermijdelijk onderdeel uit van dit kosmisch bal. We zijn allen genodigden, gemaskerd of niet. Of we de dans willen aangaan, is aan elk van ons. Ons (zelf)bewustzijn zorgt voor die keuzemogelijkheid. Andere aardgenoten hebben hiermee minder problemen, ogenschijnlijk of niet.

In deze metalen vogel verheffen we ons opnieuw. Letterlijk als een God-eye, de ondergrond en het echte aardse veelal negerend, denkend aan de toekomst, de rit uitzittend. Een noodzakelijke verplaatsing. We zien wat een vogel ziet op 100 à 200 meter hoogte, enkel 11 km hoger. Vliegen als het summum van menselijk kunnen. Een ultieme metafoor voor de menselijke megalomane en dialectische houding ten aanzien van de natuur terwijl wij zelf niet meer zijn dan die natuur.

Toch lijken slechts weinigen op deze vlucht hier echt om te malen. Dat hoeft niet per se. Comfort en een behouden aankomst zijn al heel wat. Voor de rest is men misschien bang. Men slaat er geen acht op, het is zinloos of gewoon oninteressant.

Juli 2013 – ergens boven de Alpen