Zonovergoten ochtend in Frankrijk. Mijn vorige maal zit me nog in de keel. Dromen waren er niet minder om.

Ontwakende volgels, bosduiven het luidst. Elementaire deeltjes van Houellebecq wachten op wakkere ogen terwijl zwaluwen sierlijk laverend zoenen op weg naar de middagzon.

De oudste is jarig, de jongste vroeg wakker en zelfzeker. Hij wordt zeven, zij blijft trouw aan zichzelf.

Nice werd gemarteld toen wij met zijn allen op zoek gingen naar veelkleurige knallen. We hoorden ze wel, maar zagen ze niet. Ironisch en iconisch geluid in het nachtlicht van deze 14de.

De zon brandt nog één keer zoals vandaag voor we huiswaarts keren. Een schichtige boomkruiper topt onbewust een betonnen verlichtingspaal, terwijl wolkenvegen moeizaam westwaarts kruipen.

Naar Wang Wei.