Voorzichtig slurp ik van mijn Japanse theekom die ik net vulde met milde gemberthee. De donkerrode gladde botten van de kleinbladige linde (Tilia cordata) staan op springen. Eerstdaags zullen een ontelbaar aantal hartvormige bladeren zich samen gestaag ontrollen tot de hele kruin ermee gevuld is. Ik besluit te gaan liggen om aan de koude oostenwind te ontsnappen en enkel de zon toe te laten. Die voelt gemeend aan rond dit middaguur.

Terwijl ik naar het blauwe hemelgewelf staar, denk ik aan de veel te jong gestorven kunstenaar Yves Klein. 34 is hij geworden. Hij riep ooit de hemel uit tot zijn meesterwerk toen hij de achterzijde ervan na een realistisch-imaginaire reis zou gesigneerd hebben. Wijlen Roger Raveel, nog zo’n grootmeester, prees de hemel zichzelf in met zijn Karretje om de hemel te vervoeren dat in 1979 met mij ter wereld kwam. Mijn gedachten worden onderbroken door een aantal laag hangende en half doorzichtige wolken die haastig westwaarts worden opgejaagd. Ik zie er niets figuratief in. Hun vorm is de beweging zelf, hun toestand te efemeer. Ze komen en gaan, soms alleen, soms in groep, maar steeds aan dezelfde snelheid, allen samen. De grotere exemplaren bezwijken onder zichzelf, worden uiteen getrokken en verworden tot kleinere nazaten.

Wolken belichamen glansrijk de wezenlijke tijdelijkheid en vergankelijkheid van de natuur. Het zonlicht dat ze gul doorlaten of streng blokkeren doet dat evenzeer, getuige de reizende schaduwvlekken op uitgestrekte velden. Een koppel kraaien waait vleugellam over me heen, de ongeduldige wolken volgend. Ik denk aan een vers dat ik jaren geleden las in Geshe Rabtens Lofdicht op Leegte:

Toen ik de oude monnik die voorheen zo echt leek onderzocht,

bleek hij de sporen van een vogel aan de hemel gelijk.

Het verschijnen van een vogel neemt de geest even in beslag,

maar zoekt men zijn sporen dan blijken zij onzegbaar:

er rest niets dan leegte.

Zo zal het uiteindelijk ook het coronavirus vergaan, bedenk ik me. Net zoals alle natuurlijke fenomenen zal het terug verdwijnen. Ik ga moeizaam rechtop zitten en nip van mijn koud geworden gemberthee.

Laarne, 21 maart 2020